Drive Away From Home…

การขับรถเป็นสิ่งที่ชอบเพราะเราได้มองวิวทิวทัศน์ที่แปลกตา ไม่ได้มองอะไรเดิมๆ เลย ยิ่งขับไปวิวก็ยิ่งแตกต่างค่ะ แต่พอต้องขับมากขึ้นเรื่อยๆ ก็แอบรู้สึกเหนื่อย (ฮา) นี่แหละ ทำอะไรไม่พอดี

—–

เราไม่ได้พูดถึงการขับรถจากหาดใหญ่ไปกรุงเทพฯนะคะ แต่เป้าหมายเราคือ จังหวัดลำปาง เจ้าา…

—–

—-

แพลนนี้เกิดขึ้นจริงจังก่อนไปเพียง 1 วันค่ะ เราพูดกันทีเล่นทีจริงว่าจะไปลำปาง เปรยกับที่บ้านลอยๆ แล้วก็เอารถไปเช็ค ก่อนกลับบ้านขอแวบไปคุยกับเพื่อนร่วมเดินทางตอน 1 ทุ่มตรง อยากมั่นใจว่าพรุ่งนี้จะไปจริงๆ เมื่อแผนการเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง วางใจ แล้วจึงกลับบ้านไปจัดกระเป๋า เออ เอาเข้าไป

—-

ต่างคนต่างอยากไปลำปาง… เอ๊ะเมืองนี้มันมีอะไรที่ทำให้ผู้หญิงสองนางหาญกล้า ขับรถกระบะเกียร์กระปุกห่างบ้านไกลถึง 1700 กิโลเมตร

—-

เรื่องนี้มีที่มาที่ไปค่ะ

—-

ย้อนกลับไปเมื่อประมาน 7 ปีที่แล้ว เรายังเป็นวัยรุ่นทั่วไปที่ชอบขัดใจแม่ ชอบการเดินทางห่างบ้านแบบไม่กลัวอะไร แผนการขับรถไปเชียงใหม่แบบค่ำไหนนอนนั่นเกิดขึ้นเพราะอะไรนั้นจำรายละเอียดไม่ได้แล้วค่ะ แต่สำหรับเด็กวัยรุ่นธรรมดาๆ แล้วนั้น ดูจะค่อนข้างเสี่ยงภัยและบ้าเอาการ พ่อแม่อนุญาตนิถือว่าใจกว้าง อยากให้ลูกเรียนรู้โลกใบนี้เหมือนสังคมฝรั่ง สมัยนั้นยังไม่มีบินตรงหาดใหญ่-เชียงใหม่ค่ะ เด็กจบใหม่อย่างเราคงรู้สึกว่าเป็นสิ่งท้าทายที่ได้ทำก่อนจะเริ่มทำงานในความเป็นจริง ทริปนั้นจบลงอย่างปลอดภัยและน่าประทับใจ สิ่งที่เราชอบมากที่สุดคือการได้แวะผ่านเมืองลำปางโดยบังเอิญ เมืองนี้เต็มไปด้วยเสน่ห์และเซรามิกส่งออกคุณภาพดี สรุปคือเราอยากไปลำปางเพื่อซื้อเซรามิกค่ะ! (ฮา)

—-

เราร่วมทริปกันอีกครั้งหนึ่ง…

—

7 ปีผ่านไป ต่างคนก็ต่างมีชีวิตที่แตกต่างกันออกไป มีเพื่อนใหม่ มีสถานที่ใหม่ มีความทรงจำใหม่ๆ แต่ตอนนี้เหมือนเรากำลังนั่ง time machine ย้อนอดีตเลยค่ะ มันเป็นความรู้สึกที่แปลกแต่สนุกดีนะ เหมือนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งหนึ่ง

—-

ไม่ได้จะดราม่าอะไรค่ะ (ฮา) แค่จะเท้าความ ตามแพลน เราแวะ 1 คืนที่ หัวหิน 2 คืนที่ลำปาง ก่อนจะกลับมาเมืองกรุงอีก 1-2 คืน แล้วกลับหาดใหญ่

ข้าวมันไก่ลมหวล ณ หัวหิน

หัวหินเป็นเมืองที่คึกคักน่าแวะเวียน เมื่อก่อนไม่นึกว่าเมืองนี้จะมีอะไร แต่พอได้มีโอกาสมาเที่ยวนานๆ ก็จะพบว่าเมืองนี้น่ารักดี ไม่ใช่แค่เมืองตากอากาศของคนกรุงที่มาทานข้าว จิบกาแฟดูวิวทะเลหรือพักโรงแรมหรูๆ ความดั้งเดิมก็ยังมีให้สัมผัสค่ะ แม้ว่าความศิวิไลซ์จะเข้ามาแทรกแซงมากกว่าก็เถอะ ส่วนตัวชอบไปวันศุกร์หรือเสาร์แล้วไปเดิน cicada market ตลาด handmade ของดี ไม่ซ้ำใคร ดึกหน่อยก็ไปดูวงพี่แป้ง ปล้ำแรง ก่อนกลับมานอนโรงแรมราคาประหยัด (ฮา) เช้ามาไปทานอาหารเช้าที่ The Baguette ชอบชีสเค้กที่เบสิคแต่อร่อย จากนั้นก็จะเดินทางต่อ ครั้งนี้เราไปลองร้านดั้งเดิมแทนค่ะ ข้าวมันไก่ลมหวล อยู่ใกล้กับร้านแจ๊กเปียะชื่อดังไม่กี่บล็อก รสชาติไม่เลวดูจากปริมาณคนที่มารอทานได้เลย

ไก่ย่างท่าพระ ณ ชัยนาท

เที่ยงๆ เรามาอยู่บริเวณภาคกลาง ตรงนี้เราจะไม่ค่อยชินเพราะแต่ละจังหวัดมันติดกันเหลือเกินค่ะ ไม่เหมือนภาคใต้บ้านเรากว่าจะข้ามแต่ละจังหวัดโดยเฉพาะระหว่างประจวบฯกับชุมพรใช้เวลาเป็นชั่วโมงๆ ครั้งที่แล้วเราแวะทานข้าวเที่ยงที่ชัยนาท มันคือไก่ย่างแห้งๆ ที่อร่อยมาก ครั้งนี้เราก็หวังว่าร้านนั้นมันยังคงอยู่ ไม่น่าเชื่อค่ะ ร้านนี้ยังอยู่ดีแม้จะดูโทรมๆ ไปบ้าง มันคือไก่ย่างท่าพระ!! เพิ่งทราบว่าจริงๆ แล้วร้านดั้งเดิมเค้าอยู่ขอนแก่นแหนะ ถ่ายรูปปักหมุดเรียบร้อยแล้วเราก็ไปต่อ 🙂

โมจิจันทร์สุวรรณ ณ นครสวรรค์

ผ่านนครสวรรค์ก็ต้องซื้อโมจิสินะ ร้านนี้เพื่อนแนะนำมาค่ะ โมจิจันทร์สุวรรณ เค้าว่าถ้าได้กินสมัยที่ยังขายหน้ารั้วโรงเรียนได้จะดีมาก เอ่อ แล้วจะให้กินยังไงล่ะ ที่ขายอยู่ตอนนี้ก็อร่อยดีนะ เราซื้อไส้รวมทานไปให้คะแนนแต่ละไส้ไป สนุกดีนะ ส่วนตัวชอบไส้แห้วกับถั่วไข่เค็มค่ะ หลังจากนั้นก็ไม่ได้แวะอะไรเป็นพิเศษ แค่แวะแต่ละปั๊มแล้วซื้อของกินประจำจังหวัดนู้นนี้ก็แทบจะไม่เหลือที่ให้อาหารเย็นแล้วมั้งคะ

Long Jim New York Pizza ณ ลำปาง

ถึงลำปางแล้วค่ะ คุณเพื่อนก็แนะนำร้าน ลุงจิม พิซซ่านิวยอร์คฮิปๆ บริเวณถนนคนเดินกองต้า จะบอกว่าดีงามมากค่ะ เราสั่งเต็มโต๊ะด้วยความอยากไม่ใช่ด้วยความหิว pizza hunter อย่างชั้นบอกเลยว่าพิซซ่าอร่อยดีค่ะ แป้งกรอบนอกนุ่มในกำลังดีแต่หนาไปหน่อย ทำให้อิ่มเร็ว นี่คงเป็นความแตกต่างระหว่างพิซซ่าอิตาเลี่ยนและพิซซ่านิวยอร์คกระมัง 🙂 เริ่มดึกก็ได้เวลาเดินย่อยที่ตลาดคนเดิน ของขายราคาย่อมเยามาก คนก็ไม่แน่นเหมือนเชียงใหม่ รู้สึกดีค่ะ แต่อีกมุมนึงอาจเป็นเพราะอากาศไม่เย็น ไม่ใช่ช่วงท่องเที่ยวก็ได้ เราอุดหนุนสินค้าท้องถิ่นกันเล็กน้อย รวมทั้งเสื้อม่อฮ่อมท้องถิ่นมาใส่เดินเล่นในวันรุ่งขึ้น

ก๋วยจั๊บ เต้าหู้แปะก๊วย และ bouquet ดอกมะลิ มันคือความดีงาม^^

ร้านกาแฟศรีวิไลในตลาดริมทางรถไฟ คนที่นี่น่ารักค่ะ 🙂

วันนี้เราจะไปตามล่าหาเซรามิกกันทั้งวัน จึงต้องเติมพลังกันก่อนกับก้วยจั๊บ และน้ำเต้าหูเปะก๊วยหน้าสถานีรถไฟ เป็น a must ที่ห้ามพลาดเลยค่ะ อยากให้ลองหมูสามชั้นพะโล้ในก้วยจั๊บ อร่อยสุดๆ แล้วเราก็เดินเล่นในตลาดเช้าแถวๆ สถานีรถไฟ ได้เห็นความดั้งเดิมที่นี่ทั้งของกินของใช้ ที่ยังคงเสน่ห์ของมัน ชอบมาลัยดอกมะลิและ bouquet ดอกมะลิ น่ารักมาก ชอบร้านน้ำชาโบราณในตลาด ชอบร้านขายข้าวเหนียวห่อใบบัวข้างๆ ร้านหมูเส้นทอดและไก่ทอด ชอบร้านคุณยายขายข้าวเหนียวมูลหน้าต่างๆ ชอบร้านขายกาแฟและเครื่องดื่มซอง เออแปลกดี ชอบร้านโชว์ห่วยเล็กๆ ขายของขนาดเล็ก เหมือนเซเว่นในตลาดสด ที่สำคัญชอบร้านข้าวเหนียวปลาทอด มีทั้งปลาสลิด ปลาช่อนของโปรด ฯลฯ ทานคู่กับข้าวเหนียวขาว ผสม หรือข้าวเหนียวดำ อร่อยมาก หลายอย่างในตลาดรู้สึกเลยว่ายังเป็นเหมือนเดิม นั่นเพราะคนที่นี่เค้ารักที่จะรักษาสิ่งเหล่านี้ไว้ ชอบค่ะ

ศิลปะบนชามไก่

การเดินเล่นในหมู่บ้านที่ทำเซรามิกนั้นเป็นเรื่องยาก เพราะมันมีเยอะมากค่ะ ถ้าจะดูให้ครบนั้นต้องใช้เวลาเป็นสัปดาห์ๆ แต่ละโซนก็จะทำสินค้าแต่ละชนิด อยู่ๆ ก็หลงไปเจอโรงงานทำแก้วเซรามิค เค้าใจดีให้ดูวิธีการตั้งแต่ต้นจนจบด้วยค่ะ น่าทึ่งทีเดียว ก่อนจะไปช้อปปิ้งที่ outlet ของโรงงานเซรามิกส่งออกตลอดช่วงบ่าย เราก็แวะไปทานข้าวซอยในตำนาน ร้านโอมา เสียดายที่ครั้งที่แล้วมากินอร่อยกว่านี้ค่ะ แต่ขนมปังหน้าหมู หมูสะเต๊ะ และข้าวซอยรสชาติก็ยังโอเคอยู่ 🙂

ถูกและดี ณ ร้านอร่อยบาทเดียว ลำปาง

หลังจากเสร็จจากภารกิจเซรามิก เย็นวันนั้นเรากลับไปที่ตลาดกองต้าเพื่อทานร้านข้าวต้มบาทเดียว อันนี้ประทับใจอีกแล้วค่ะ เพราะอาหารเสิร์ฟเร็ว ราคาถูก รสชาติอร่อยอีก เหมาะกับคนงบน้อยอย่างชั้น (ฮา) ก่อนกลับโรงแรมเราแวบไปเดินตลาดอัศวิน กินอะไรเล็กน้อยตามประสาคนต่างถิ่น ยังสังสัยว่านี่เรามาทัวร์กินหรืออย่างไรเนี่ย เอาว่าเป็นการแนะนำร้านกินที่ลำปางแล้วกันนะคะ สุดท้ายขอฝากร้านกาแฟโกตี้ก่อนกลับอีกร้านหนึ่ง กาแฟดีค่ะ เค้ามีเมนูพิเศษเฉพาะทางร้านด้วย บรรยากาศก็ดีมีต้นไม้และบ่อปลาคาร์ฟ จากที่รีบๆ ก็เกิดอยากนั่งชิวซะงั้น

ร้าน handmade ceramic “Clay Shop” แบบชิคๆ คูลๆ ณ ลำปาง

ก่อนเดินทางกลับเราก็กลับไปที่เดิมๆ อีกครั้ง เพราะติดใจในบรรยากาศเมืองนี้ ชอบอารมณ์ของเมืองที่ดูเรียบง่าย ผังเมือง ตึกรามบ้านช่องสวยดี ความเจริญและความเป็นตะวันตกยังน้อย แตกต่างจากเชียงใหม่ทั้งที่ห่างกันเพียง 1 ชั่วโมง ผู้คนก็น่ารัก ใจดี พูดคุยเป็นกันเอง ช่วยเหลือกัน ถ้ามีโอกาสคงได้กลับมาเยือนอีกนะ

ยามเย็นที่ริมแม่น้ำวัง ณ ลำปาง

จุลินทรีย์แห่งความสำเร็จ โดย นครินทร์ วนกิจไพบูลย์

อ่านเล่มนี้มานมนานกาเลแล้วค่ะแต่ไม่มีเวลาลงรีวิวเลย วันนี้ขอเจียดเวลาหลังเลิกงาน คั้นและเค้นความทรงจำตอนที่อ่าน (ซึ่งเลือนลางมากๆ) มาลงไว้ตรงนี้นะคะ

สิ่งที่ผู้เขียนต้องการจะสื่อ คือ การวิเคราะห์หาจุลินทรีย์ที่เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาทำให้ประสบความสำเร็จ เพราะแค่เก่งอย่างเดียวอาจไม่พอ พยายามเท่าไหร่อาจไม่เห็นผล

ผู้เขียนดึงเอาคนดังที่ประสบความสำเร็จในวงการต่างๆ มากมาย เล่าเรื่องด้วยการอ้างอิงสื่อต่างๆ แล้วมาสรุปด้วยการวิเคราะห์หาสาเหตุของความสำเร็จในแบบของผู้เขียนเอง ได้เรียนรู้จากบุคคลเหล่านั้น และได้ไอเดียที่จะมาพัฒนาตัวเองเยอะทีเดียวค่ะ

ขอยกตัวอย่างศิลปินที่ชื่นชอบมากๆ Adele

ถ้าถามว่าทำไมเค้าถึงดัง คงต้องบอกว่า เพราะเค้าร้องได้เทพมาก เนื้อเพลงก็โดน ถ้าเพลงเป็นฟีลอกหัก ฟังแล้วก็เข้าถึงฟีลนั้นได้ไม่ยากค่ะ เพลงของเค้าสามารถสร้างความเชื่อมโยงระหว่างนักร้อง เนื้อเพลง และคนฟัง ได้จริงๆ อีกอย่างนึงคงเป็นเพราะความไม่อยากดังของเธอ ความต้องการที่จะมีชีวิตที่เรียบง่าย low profile ให้ได้มากที่สุด ไม่ทำอย่างอื่นที่ได้เงินนอกจากการร้องเพลง เพียงเพราะเธอต้องการใช้เวลากับลูก และมีสมาธิกับการแต่งเพลงให้ได้มากที่สุด นี่คงเป็นเสน่ห์ของ Adele ไม่เหมือนกับนักร้องหลายๆ คน ที่เลือกทำตรงข้ามเพื่อเพิ่มข่าวให้ตัวเอง

ดูจาก Adele ความสามารถด้านการร้องเพลงและแต่งเพลง เป็นส่วนหนึ่งของความสำเร็จ จริงค่ะ แต่สิ่งหนึ่งที่โดดเด่น คือ passion ในการเป็นศิลปิน เธอเกิดมาเพื่อแต่งเพลงและร้องเพลงของเธอให้คนอื่นฟังจริงๆ นอกจากการเลี้ยงลูกแล้ว ก็คงมีแค่การร้องเพลงและแต่งเพลงเท่านั้นที่เธอหลงใหล พอเราชอบอะไรมากๆ มุ่งมั่น กับมันมากๆ ผลลัพธ์ที่ออกมาก็จะดีมากๆ เช่นกันค่ะ ยิ่งสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่เรารัก และเราสามารถทำมันได้ดี ความสำเร็จก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม

ขอยกตัวอย่างความสำเร็จที่มาจาก passion อีกแบรนด์ นั่นคือ GoPro

ยอมรับว่าชอบถ่ายภาพ แต่ใช้กล้องไม่เป็น (แฮ่) ส่วนเรื่องสิ่งประดิษฐ์วิวัฒนาการอะไรก็ไม่สนใจ ถ้าไม่ใช่ apple (ฮา) อะไรออกใหม่เลยไม่รู้เรื่องค่ะ (เก็บตังไว้ซื้อสิ่งประดิษฐ์ของ apple เท่านั้น) ดังนั้น เราจึงไม่รู้จัก GoPro ทั้งๆ ที่เค้าใช้กันทั่วบ้านทั่วเมือง -_-

กล้องขนาดเล็กที่มีคุณสมบัติกันน้ำนี้ เกิดจากความหลงใหลในการเล่นเซิร์ฟของ Nick Woodman เค้าไม่สามารถหากล้องใดๆ ในตลาดที่แข็งแรง กันน้ำ คล่องตัว และสามารถบันทึกภาพขณะเล่นได้สักที ก็เลยประดิษฐ์เองเลย ติดต่อโรงงานเองอะไรเอง พยายามพัฒนาสินค้ากับเค้าทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าจะไปรอดมั้ย ยืมเงินพ่อแม่มาลงทุน จนกระทั่งสามารถขายติดตลาดกลุ่มผู้เล่นกีฬาเซิร์ฟได้ แต่เค้าไม่หยุดเพียงแค่นั้นค่ะ เค้ายังพัฒนาสินค้าไปตามเทรนเรื่อยๆ เช่น เปลี่ยนจากกล้องฟีล์มเป็นดิจิตอล แซงหน้าคู่แข่งด้วยการเพิ่ม option เลนส์ wide บ้าง เพิ่มความคมชัดของภาพบ้าง หรือออกจากตลาดกีฬาผาดโผนเดิมๆ ไปลองตลาดใหม่ การแข่งขันจึงเข้มข้นขึ้น GoPro เดินหน้าสู้ต่อด้วยการใช้สื่อ social media โปรโมทภาพเจ๋งๆ ด้วยการจ้างมือโปรกีฬาเอ็กซ์ตรีมถ่ายภาพให้ ทำให้ GoPro เป็นที่รู้จักแบบ viral ขึ้นไปอีก ทำได้ขนาดนี้ทั้งๆ ที่ไม่ได้เรียนจบด้านธุรกิจ

จนถึงตอนนี้ เราจะเห็นว่า GoPro อยู่ทุกหนทุกแห่งค่ะ เช่น ศิลปินร็อกเก็บภาพแฟนๆ ในคอนเสิร์ต นักประดาน้ำใช้เก็บภาพปลาใต้ทะเลลึก แพทย์ใช้สอนในห้องผ่าตัด ทหารใช้อบรมในสนามซ้อมรบ หรือติดไว้ที่น้องหมาให้มันถ่ายภาพครอบครัวให้ก็ได้ และเร็วๆ นี้ ก็อาจเห็นมันตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานของเรา ก็เป็นได้ (ฮา)

หลายคนเรียนสูง อ่านหนังสือ how to มาตลอดชีวิต ติดตาม page คนดัง เรียนรู้เรื่องราวนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จก็เยอะ  แต่พอเริ่มลงมือทำจริงๆ กลับเหลวไม่เป็นท่า (เหมือนกำลังว่าตัวเอง ฮาๆ) พูดยากค่ะ เอาจริงๆ เราไม่สามารถกะเกณฑ์อะไรได้หรอก ว่าความเก่งของเรา หรือความพยายามอย่างบ้าคลั่งของเรา จะเป็นตัวกำหนดความสำเร็จของเราในอนาคตหรือเปล่า ส่วนตัวมองว่า สองสิ่งนี้เป็นเพียงพื้นฐานของความสำเร็จมากกว่า เพราะคงไม่มีใครได้อะไรมาง่ายๆ ถ้าไม่ได้พยายามหรอกค่ะ ยังมีตัวแปรอีกเยอะที่ส่งผลต่อความสำเร็จของเรา แต่อย่างน้อยสิ่งนึงที่มีเหมือนกันหมดคือ ความรักในงานที่ทำค่ะ ฉะนั้น หามันให้เจอนะคะ แล้วความสำเร็จคงอยู่ไม่ไกล 🙂