พูดตามสัตย์จริงคือซื้อเพราะการโปรโมทหน้าปกค่ะ…ปกที่เค้าบอกว่าดีไซน์ได้สวยอะไรประมาณนั้น จึงหยิบๆมาแบบไม่ได้คิดอะไร ตัวเองชอบซื้อง่ายๆ ถ้าอารมณ์ได้ เหตุผลฟังก์ชั่นไม่เกี่ยว (ฮาๆ) แต่เมื่อได้อ่านคำนำ คำนิยมของหลายๆคนทั้งในและนอกประเทศ (เพราะนี่เป็นหนังสือแปล) จึงทำให้เกิดความตื่นเต้นว่า เห้ย มันคงสนุก คุ้มกับที่ซื้อมาแบบไม่ทันคิดแหละนะ (ปลอบใจตัวเอง ฮาๆ)
นี่เป็นวรรณกรรมแปล พูดถึงตำรวจนายหนึ่งที่ตั้งใจทำหน้าที่ตำรวจฝ่ายสืบสวนสอบสวนที่ตัวเองอยากเป็นมานาน อย่างสุดความสามารถ แม้ว่าโลกกำลังจะแตกเพราะอุกาบาตในอีก 6 เดือนก็ตาม…
ประเด็นทำได้ดีค่ะ คือลองมานึกเป็นตัวเอง ถ้ารู้อยู่แล้วว่าจะตาย ใครมันจะมีกะจิตกะใจมาทำงาน เป็นตัวเราก็คงไปเที่ยวให้หายอยาก ใช้เงินซื้อของที่อยากได้ให้หมดเพราะไม่รู้จะเก็บไปทำไม หลายๆ คนคงเลือกที่จะทำในสิ่งที่คิดว่าตัวเองมีความสุขที่สุด แต่ยังมีคนอีกจำพวกนึง ที่เลือกที่จะทำงานของตัวเองต่อไป แม้ว่าคนรอบข้างจะไม่ได้มีอารมณ์ทำงานด้วย ยังมองว่าเราบ้าด้วยซ้ำเพราะมันไม่มีความจำเป็นแล้ว แต่สิ่งที่ตำรวจนายนี้ให้ข้อคิดกับเราก็คือ การโฟกัสกับงานนี่แหละคือสิ่งที่เค้าอยากทำให้ดีที่สุดก่อนตาย เห้ย เท่มาก
มันทำให้เรามองเห็นสังคมในปัจจุบันว่า จะมีสักกี่คนที่ตั้งใจทำงานของตัวเองอย่างเต็มที่ อย่างสุดความสามารถเหมือนตำรวจนายนี้? ใช่ค่ะ หนังสือเล่มนี้ทำให้เราอยากที่จะโฟกัสกับสิ่งที่ทำให้ดีที่สุด ตั้งใจให้ดีที่สุด ไม่ใช่แค่เรื่องงานแต่เป็นเรื่องที่ทำให้เราค้นพบความหมายของชีวิต ส่ิงที่ทำให้เรามีความสุข เพราะเราก็ไม่รู้หรอกว่าเราจะตายเมื่อไหร่ ไม่อยากเป็นวิญญาณมานึกย้อนว่ายังมีอะไรที่ยังไม่ได้ทำ น่าเสียดาย รู้งี้น่าจะ ฯลฯ เพราะเราว่ามันทำให้เราเสียชาติเกิด คืออุตส่าห์มีชีวิต มีความสามารถได้ทำนู่นนี่ และไหงกลับจากโลกนี้ไปง่ายๆ แบบไร้เป้าหมาย ไร้เหตุผลในการดำรงชีวิต
ถ้าใครยังไม่มีเป้าหมาย ก็ต้องสร้างไว้ได้แล้ว เราจะได้รู้ว่าเหตุผลในการมีชีวิตอยู่คืออะไร ชีวิตเราสั้น อย่าทำในสิ่งที่ไม่ใช่ ชีวิตเราเลือกได้ เลือกทำให้สิ่งที่รัก หรือเหมาะสมกับเราที่สุด แล้วทำให้เต็มที่ แค่นี้พอ…
แต่เอาจริงๆนะ จากการอ่านมาเยอะๆ แล้วก็คิดว่าได้ทำอะไรมาเยอะเหมือนกัน บางคนถ้ารู้ว่าชอบอะไรก็ดีไป แต่ถ้าคนที่ไม่รู้จริงๆ หรือไม่มั่นใจว่าสิ่งที่ชอบจะเวิร์คมั้ย หรือมันแค่ยังไม่ถึงเวลาเวิร์ค คนแบบนี้ก็มีเยอะมาก นั่นคือตัวเราเอง เมื่อใช้ชีวิตมาถึงจุดๆ นึง จะเลือกเป็นตัวเองทำสิ่งที่รัก หรือปรับตัวเองทำสิ่งที่ขายได้ มันก็ไม่ได้ผิด เพราะคนเราไม่เหมือนกัน บริบทก็ต่าง คนที่ประสบความสำเร็จส่วนใหญ่จะทำในสิ่งที่รัก เพราะสามารถคลุกอยู่กับมันได้นาน ทำให้รู้เรื่องนั้นมากกว่าคนอื่น เข้าใจมากกว่า แต่มันมีมากกว่านั้น นั่นคือความพยายาม ความล้มเหลว เค้าต้องผ่านอะไรมานักต่อนักแน่นอน แต่สำหรับคนทั่วไปบางครั้งแม้จะรู้ว่าชอบอะไรก็ทำแล้วอาจไม่ประสบความสำเร็จก็ได้ เพราะไม่ได้พยายามจริงๆ ไม่ได้ผ่านความล้มเหลวมาจริงๆ ไม่รู้จริง ดังนั้นคนที่ประสบความสำเร็จจึงมีสัดส่วนน้อยกว่า มันจะมีสักกี่คนที่ได้พยายามแล้วจริงๆ ล่ะ?
อ่าว แล้ววรรณกรรมเรื่องนี้มันว่ายังไงต่ออ่ะคะ เล่าออกนอกเรื่องไปไกลมากจริงๆ เกินกว่าจะย้อนกลับ แบบนี้ต้องหาซื้ออ่านเอานะคะ เล่มนี้จบก็ยังมีอีก 2 เล่มค่าา (ฮาๆๆ)
TrIPs'tory 